Тръгнах по пътя, по който казвах, че никога няма да тръгна.
Вървя, а казвах, че ще спра преди да съм тръгнала.
Но ето ме аз съм на него и не спирам.
Пътят е факт и аз съм на него- по страшния факт.
Пътят винаги си е стоял някъде там..около мен.
Но трябваше да остане зад мен, а сега аз съм част от него.
Исках да мина напряко през него, но още когато направих първата крачка вътрешно знаех, че няма да е никак, пряко че ще бъде по дълго, от колкото можех да предположа.
И ето ме..вървя по него, а казвам, че ще се махна, когато поискам. Но не го правя.
Намирам от нищото нещото, което да ми е причина да остана още малко на него.
Извъртам реалността, за да е той, пътят по който няма как да не мина точно сега..
И си оставам все на него. Все от там трябва да мина и така и не излизам...
Дали някога ще намеря силата да се махна. Да кажа край на всичко и да продължа по правилния път..
Надявам се скоро да пиша как вървях..вървях и намерих сили и спрях. ....надявам се...
07.07.2009 11:39
благодаря за вярата , която ми имаш :):)